สู่นิรันดร์

เล่ากันว่า ณ อดีตอันไกลโพ้น

เมื่อลมหายใจของใครคนหนึ่งหยุดลง

ผู้มีชีวิตอยู่ได้นำร่างของเขาไปฝัง

แต่ที่นี่..บนแผ่นดินริมสายน้ำ

บ้านเกิดของทหารพระเจ้าตากสิน

พ่อค้าวัวต่าง-ม้าต่าง, ผู้เดินทางไกล

แรงงานเร่ร่อนบนแพซุงจากล้านนา

ชาวนา ชาวไร่  ชาวสวน แม่ค้าหมู

และฉัน, ผู้เติบใหญ่

ไม่มีใครเคยเห็นอะไรเช่นนั้น

ปู่ ย่า ตา ยาย ลุง พ่อ, ผู้เป็นที่รัก

ผู้วายชนม์เหล่านี้..

ล้วนจากเราไปด้วยการเผา

เราเฉลิมฉลอง-อำลาอาลัย

ที่วัดเชิงดอยกลางหมู่บ้าน

แต่เราจะลากจูงกล่องสีขาว

ซึ่งเก็บร่างเย็นชืดของพวกเขา

ไปยังอีกวัดหนึ่ง…ไกลออกไป

บนถนนเส้นเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน

ปู่ ย่า ตา ยาย ลุง และพ่อ 

ปรากฏเงาให้เห็นเป็นครั้งสุดท้าย

พวกเขาอยู่ในเส้นสายสีขาว

ควันที่ลอยออกมาจากหม้อดิน

นำทางเรา, ผู้ยังมีชีวิต

เดินผ่านบ้านไม้สักสีน้ำตาลอ่อน

ประตูบานพับเก่าคร่ำปิดสนิท

บ่ายหน้าไปยังเวิ้งฟ้ากว้าง

สีทึมเทา..ขณะโอบอุ้มก้อนเมฆ

เรารู้ว่าในที่สุด

พวกเขาจะไปอยู่บนฟ้า

เหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยจากมา

หากพวกเขาไม่กลายเป็นดาว

ดวงวิญญาณของพวกเขา

ก็จะพำนักอยู่บนดาวสักดวง

เพียงแต่ว่าตอนนี้

พวกเขายังอยู่กับเราอีกสักพัก

ก่อนหอบสัมภาระเดินทางไกล

ด้วยความรัก..

เราจึงส่งพวกเขาด้วยดอกไม้สด

เราเตรียมธูปหอม

เทียนที่ใช้ส่องทาง

ข้าวสาร อาหารแห้ง น้ำดื่ม 

ของใช้ต่าง ๆ ที่จำเป็น วิทยุ ทีวี

เครื่องดนตรีที่เขาเคยเล่น

หนังสือที่เขาเคยอ่าน 

และบ้านจำลองหลังเล็ก ๆ

มอบให้พวกเขา

หากฉันบังเอิญตายไป

และเธอ..ได้ไตร่ตรองดีแล้ว

ว่าระหว่างเราคือ “ความรัก”

จะฝังหรือเผาร่างไร้ชีวิตของฉัน

ก็สุดแท้แต่เธอเถิด

การเฉลิมฉลอง และการอำลาครั้งสุดท้าย

เป็นภารกิจของเธอ, ผู้มีชีวิต

ส่วนฉัน, ผู้วายชนม์

มีหน้าที่เฝ้ามองเงียบ ๆ

เธอรู้ดีว่า..แม้ฉันไม่อาจปฏิเสธ

ประเพณีเก่าแก่ของคนไทยวน,

มรดกตกทอดของเลือดเนื้อฉัน

แต่ฉันก็ไม่ชอบความเอิกเกริก

อย่าเสียเวลาและเงินทอง

ซื้อหาดอกไม้แพง ๆ มาประดับประดา

ดอกไม้พื้นบ้าน..

ที่พี่น้องเราปลูกไว้ในกระถาง

ผลิบานตามริมรั้ว ทุ่งหญ้า และฝั่งน้ำ

ก็ถือว่าเพียงพอแล้ว

ส่วนข้าวของอื่น ๆ

ที่ใช้สำหรับเดินทางไกล

ตามผีปู่ย่า ตายาย ลุงและพ่อนั้น

ฉันไม่ต้องการอะไรมาก

ใส่ไปอย่างละนิดละหน่อย

พอให้ไม่ผิดเพี้ยนจากธรรมเนียม

ทีวี ตู้เย็น ไม่ต้องเตรียมให้ฉันนะ

เพราะแม้แต่ในยามที่ฉันมีชีวิต

ฉันแทบจะไม่ได้ใช้มันเลย

และถ้าเธอจะกรุณา 

ช่วยเตรียมหนังสือต่าง ๆ

โดยเฉพาะบทกวี..ไว้ให้ฉันด้วย

อย่าร้องไห้สิ !

เราเพียงพรากจากกันชั่วครู่

ฉันก็แค่เดินทางล่วงหน้า

ไปรอเธอในความเป็นนิรันดร์

ฝากดูแลแม่และความฝันของฉันด้วย

แต่ถ้าวันไหนเธอคิดถึงฉันจริง ๆ

เธอก็เพียงเดินทอดน่องริมแม่น้ำ

มองดูดอกไม้หรือดอกหญ้าเล็ก ๆ 

ขณะแกว่งไกวในสายลมเย็น

หรือมองดูหมู่ดาวยามค่ำคืน

ขณะกะพริบพราวแสง

เล่ากันว่า ณ อดีตอันไกลโพ้น

เมื่อลมหายใจของใครคนหนึ่งหยุดลง

ผู้มีชีวิตอยู่ได้นำร่างของเขาไปฝัง

แต่ฉัน, ผู้เติบใหญ่

ไม่เคยเห็นอะไรเช่นนั้น

---

บทกวี โดย : แม่น้ำ เรลลี่

Lanner เปิดพื้นที่ในการขยายพื้นที่สื่อสาร โดยความคิดเห็นไม่จำเป็นต้องเหมือนกองบรรณาธิการ สามารถส่งมาได้ที่ lanner.editor@gmail.com