10/06/2022
“ยายคะ
นานแค่ไหนแล้วนะ
ที่เราไม่ได้พบกันเลย
โลกาภิวัฒน์-โลกหนึ่งเดียว
พาฉันห่างจากยายไปเรื่อย ๆ
จากมหาสมุทรอินเดีย
สู่มหาสมุทรแอตแลนติก
ตรงขอบฟ้า..ที่ดวงตะวัน
เคลื่อนจากโลกตะวันออก
ไปสู่โลกตะวันตก
ยายคะ
หากจะนับจากจุดเริ่มต้น
ที่ฉันเริ่มถอยห่างจากยาย
ทีละนิด ทีละนิด ทีละนิด
ก็คงเป็นวันนั้นนั่นแหละค่ะ
วันที่ ‘คำเมือง’ ของแม่และยาย
ถูกล้อเลียนที่โรงเรียนในตัวจังหวัด
พวกเด็ก ๆ พากันหัวเราะฉันอย่างขบขัน
แม่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับยายใช่ไหมคะ
ยายคะ
แม่น้ำสายเล็ก ๆ ที่เคยไหลผ่านหมู่บ้านของ’ยาย’
ไม่ใช่สิ ! ของ ‘เรา’ เป็นยังไงบ้าง
กระแสน้ำใต้แดดอุ่นยามเช้า
ยังส่องประกายสีน้ำเงินวับวาว
เหมือนวันที่ฉันใส่’ซิ่นต๋า’ตัวน้อยไหมคะ
พี่น้องเรายังดื่มน้ำใสสะอาด
ที่ผุดออกมาจากชั้นหินสีเหลือง ชมพู ฟ้า
ของบ่อทรายริมแม่น้ำหรือเปล่า
แล้วหม้อน้ำสำหรับคนสัญจรไปมา
ยังตั้งอยู่หน้าบ้านเหมือนเดิมไหม
ยายคะ
ตลาดเช้าที่หุบเขาถนนธงชัย
ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
สายลมยังอวลกลิ่นหอมของควันไฟ
จากหมูทอด ลิ้นหมูย่าง และข้าวเหนียวนึ่ง
ซึ่งยายเคยเคี้ยว ก่อนให้ฉันกินไหมคะ
ฉันคิดถึงสายหมอกขาว
ขณะโรยตัวในฤดูหนาววันนั้นจัง
ช่างขาวเหมือนก้อนเมฆและความฝันเสียจริง
ยายคะ
ค่ำคืนของหมู่บ้านเรา
ยังอบอุ่นเหมือนวันอันไกลโพ้นโน้นไหม
ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย
ว่าเพียงบาดแผลเล็ก ๆ บนฝ่าเท้าไร้เดียงสาของฉัน
ถึงกับทำให้ใครต่อใครแห่มาดู
ใต้แสงตะเกียงวอมแวมและวาบไฟจากบุหรี่ขี้โย
ฉันเห็นแววตาห่วงใยจากยายและญาติพี่น้อง
นั่นคือความจริง ไม่ใช่ความฝัน ใช่ไหมคะ
ยายคะ ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าบ้านเราแล้ว
บ้านไม้โบราณบันไดสูง
มีชานยื่นออกมาข้างนอก
ฉันขอโทษยายด้วย ที่จากยายไปนานเหลือเกิน
ไม่ได้ทำแม้กระทั่งส่งยายเดินทางไกล
ฉันไม่อยากโทษโลกาภิวัฒน์
เหมือนที่เคยเอ่ยอ้างหรอกค่ะ
มันช่างน่าอายจริง ๆ
ยายคะ ฉันคงฝันไปนะแหละ
นอกจากโกศเก็บกระดูกยายกับตาแล้ว
ฉันพบญาติพี่น้องใกล้ชิดไม่กี่คน
แม่บอกว่าหลายคนได้ตายไป
แต่หลายคนจู่ ๆ ก็กลายเป็นคนอื่น
เช้าวันรุ่งขึ้น
ฉันลองเดินไปที่ริมแม่น้ำ
ไม่ได้ยินแม้แต่หนึ่งเสียง
หรือเห็นใบหน้าคุ้นเคย
ยายคะ ในที่สุด
ฉันได้ลองเรียกชื่อยาย
และพี่น้องคนอื่นที่ยังอยู่ในความทรงจำ
น้าสิงห์คำ ป้าคำหล้า ลุงเสาแก้ว
แต่ไม่มีใครขานรับฉันเลย
ฉันจึงทำได้แค่มองไปที่แม่น้ำ
แล้วสายลมและความเงียบ
ก็พัดน้ำตาฉัน
ให้ปลิวไปในความแปลกหน้า
บนแผ่นดินแม่ !
ที่ยังสวยงามด้วยแม่น้ำ สายหมอก และภูเขา
ทว่าไม่มีใครจดจำฉันได้
หรือพูด’คำเมือง’กับฉันเลยสักคน”
บนแผ่นดินแม่
บทกวีโดย แม่น้ำ เรลลี่
Lanner เปิดพื้นที่สำหรับงานสื่อสารทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นบทความ งานวิชาการ ความเรียง เรื่องสั้น บทกวี สารคดี photo essay ที่บอกเล่าเรื่องราวทางสังคมต่างๆ ในพื้นที่ภาคเหนือและเรื่องราวที่เกี่ยวข้อง โดยสามารถส่งมาได้ที่ lanner.editor@gmail.com ร่วมสร้างพื้นที่สื่อสาร สังคมประชาธิปไตย ชีวิตใหม่ที่ดีกว่าไปด้วยกัน
#lanner
#กวีเน้อ
ทีมข่าวที่ประกอบไปด้วยผู้คนหลากหลาย บ้างก็มาจากทะเล บ้างก็มาจากภูเขา แต่สุดท้ายก็ลงเอยที่ภาคเหนืออยู่ที่ Lanner นี่แหละ...
- กองบรรณาธิการhttps://www.lannernews.com/author/lannereditor/
- กองบรรณาธิการhttps://www.lannernews.com/author/lannereditor/
- กองบรรณาธิการhttps://www.lannernews.com/author/lannereditor/
- กองบรรณาธิการhttps://www.lannernews.com/author/lannereditor/
