16 ตุลาคม 2565
โดย อรุณรุ่ง สัตย์สวี
เดือนตุลาคมปีนี้
คนเก่าๆ เหล่านั้น
ต่างแก่ชรา เลอะๆ เลือนๆ
และตายกันไปหมดแล้ว
บนเวทีรำลึก
มีแต่นักดนตรีรุ่นลูกรุ่นหลาน
กวีกางเกงขาสั้น
พวยพุ่งบทกวีแห่งความ
คับแค้นออกมาเป็นสายฝน
ในวันอันแสนโศกสลด
ฝนเทลงมาไม่ขาดสาย
ร่มกันฝนหลากสี
คล้ายความฝันของเด็กๆ
ในศูนย์รับเลี้ยง
ฉีกขาดกระจุยกระจาย
เสียงปืนดังขึ้น
ในเดือนตุลาคม
คมกระสุนดั่งห่าฝนกระหน่ำ
ทะลุอดีต
ทะลวงอนาคต
น้ำตาและเลือดอาบนอง
เอ่อท้นท่วมถึงหัวอก
คนที่อยู่ในเหตุการณ์
ล้วนแก่ชรา เลอะๆ เลือนๆ
และตายไปหมดแล้ว
และฆาตกร
ก็ได้ตายลงแล้ว
