27/06/2022
ผมเห็นสเตตัสนี้ของพี่ภัควดี วีระภาสพงษ์ แล้วไถฟีดข่าวไปก็เห็นข่าวว่าอาจารย์ถนอม ชาภักดี เสียแล้ว จริงๆ ผมเคยเจอแค่ครั้งเดียวตอนม็อบ 19 กันยายน ปี 63 ที่ไปทวงคืนสนามหลวงมาเป็นสนามราษฎร ก่อนหน้านี้ผมติดตามอ่านบทสัมภาษณ์แก ติดตามแกมานานแล้ว ทางทนายความเคยบอกว่าแกจะมาเป็นพยานให้เราในคดีประเทศทวย แต่ช่วงสืบเดือนที่ผ่านมาแกป่วยพอดี
ผมติดใจเรื่องสุนทรียะแห่งการต่อต้าน (The Aesthetic of Resistance) สิ่งที่อาจารย์อธิบายสุนทรียะแห่งการต่อต้านมันเชื่อมโยงกับไอ้สิ่งที่เราทำอยู่ ไอ้สุนทรียะที่ว่านั้นมันมีจริงเพราะว่าเราอยู่ในภาวะ ในอารมณ์ตรงนี้จริงๆ คือในชีวิตเราอยู่กับการโดนกดขี่โดนเอารัดเอาเปรียบอะไรมาเยอะ มันมีความอยุติธรรมเยอะ เราค้นพบสุนทรียะตรงนี้ว่ามันคือการได้ต่อต้าน การได้ประชดประชัน มันคือความสุข เราภูมิใจกับการได้ทำอะไรพวกนี้ กับเวลาที่เราได้ทำงานศิลปะตามโจทย์ตามกรอบที่มันไม่ใช่การต่อต้าน พยายามย้อมให้โลกนี้มันสวยงาม เรารู้สึกว่ามันไม่อิน
แกเป็นคนที่มาอธิบายมาวิจารณ์งานศิลปะ ผมนึกถึงแค่อาจารย์ถนอมที่พยายามอธิบายสิ่งที่เราทำอยู่ ซึ่งบางทีเราทำโดยสัญชาตญาณ แกเป็นคนอธิบายอยู่ตลอด อย่างผมก็เห็นด้วยกับการต่อสู้แบบทะลุแก๊ส ก็จะมีอาจารย์ถนอมนี่แหละพวกแรกๆ เลยที่พยายามที่จะอธิบายถึงเด็กพวกนี้ว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นมันเป็นเพราะอะไร แกจะคอยอธิบาย Street Art คือ Activist Art อะไรแบบนี้ พยายามอธิบาย Graffiti not Street Art Graffiti คือ Activist Art อะไรแบบนี้ คือแกพยายามจะบอกว่า Graffiti คืองานศิลปะแบบ Activist Art มันทำให้เรายิ่งเชื่อว่าเราตอบในสิ่งที่เราเชื่อ มันตรงกับสิ่งที่ควรจะเป็นของงาน Street Art มันต้องต่อต้าน ไม่ใช่แค่มาทำสวยๆ เก๋ๆ เพียงอย่างเดียว มันต้องต่อต้าน ต้องสะเทือน ท้าทายอำนาจรัฐ นี่คือสิ่งที่แกพยายามอธิบายมาโดยตลอด
นี่เป็นคุณูปการที่แกมีให้กับสังคม ให้ประเทศนี้ การต่อต้านจะยังมีอยู่
พึ่งบุญ ใจเย็น ศิลปินช่างสัก
แด่ ถนอม ชาภักดี
#สุนทรียะแห่งการต่อต้าน
#Lanner
