Tag: กวีเน้อ

Lanner เปิดพื้นที่ให้ทุกคนที่อยากสื่อสาร โดยความคิดเห็นไม่จำเป็นต้องเหมือนกองบรรณาธิการ สามารถส่งมาได้ที่ lanner.editor@gmail.com หลังเลิกงานฉันนึกถึงหมอนที่บ้านหมอนลายก้อนเมฆเมฆก้อนนั้นคล้ายมีฝนตลอดเวลาเพราะสีปื้นดำจากน้ำลายบูด แมวหูพับชอบนอนทับและฝันหวานถึงอาหารเม็ดแมวจะฝันถึงฉันบ้างมั้ยนะ ?ขณะฉันยืนทำงานสิบชั่วโมงกว่าโดยไม่มีค่าแรงพิเศษนอกเวลามีแค่มื้อเที่ยงจากปิ่นโตสแตนเลสของนายจ้าง ฉันทำงานซ้ำซากเดินวนในเขาวงกตลังคลังสินค้าคลังสินค้าคงใหญ่ไปเรียกว่าห้องเก็บของใต้บันไดดีกว่า ฉันชอบแค่ช่วงพักเที่ยง…ออกไปสูดอากาศที่สวนป่าหลังอาคารฟังนายจ้างพล่ามเรื่องสงครามที่ไกลออกไปฉันนึกถึงร้านอาหารไทยใหญ่ในซอยห้องเช่าเมื่อเช้าซื้อข้าวฟืนถั่วทอดเดินกินมาถึงโกดังคล้ายว่าฉันได้ยินเรื่องสงครามจากทีวีที่นั่นเช่นกัน ฉันไม่สูบบุหรี่หรอกแค่ปลอดโปร่งเมื่อยืนในที่โล่งมองสนามหญ้ารกและน้ำท่วมขังดอกนางแย้มบานอยู่ตรงมุมนั้นฉันมองไม่เห็นลำต้นของมัน ฉันทำงานซ้ำซากไร้บทสนทนากับลังกระดาษเหงื่อบางหยดซึมหายตรงช่องผู้รับพัสดุชิ้นนี้ถูกตีกลับ - ไม่มีใครอยากรับ ค่าแรงเท่าเดิมโบนัสรายปีร่อยหรอลดลงมีเพียงกับข้าวในปิ่นโตของนายจ้างปริมาณลดลงทุกวันเมื่อวานมีไก่ต้มฟักวันนี้เหลือแค่ฟักพรุ่งนี้คงเหลือแค่ข้าวเปล่า หลังเลิกงานฉันคิดถึงหมอนใบนั้นใบที่มีรอยยุบและมีขนแมวประปรายคล้ายว่าฉันจะจมหลงไปในหลุมหล่มนั้นและไม่อยากโผล่หัวขึ้นมา หากว่าแมวหูพับตัวนั้นไม่ย่ำเดินบนพุงใหญ่กลมของฉันเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกแผดไปทั่วห้องและร้องเสียงแหลมเรียกหาอาหารเม็ดฉันไม่นึกอยากโผล่หัวขึ้นมาเลย… ฉันไม่นึกอยากไปทำงานเลยแต่ฉันก็ต้องไปเพื่อตัวฉันครอบครัวที่พรากจากและแมวหูพับตัวนั้น ฉันจึงต้องไปทำงานทุกวัน บทกวีโดย : ปรัชวิชญ์...

Lanner เปิดพื้นที่ให้ทุกคนที่อยากสื่อสาร โดยความคิดเห็นไม่จำเป็นต้องเหมือนกองบรรณาธิการ สามารถส่งมาได้ที่ lanner.editor@gmail.com ตั้งตนเป็นศาสดา บูชาบูชายัญอุดมการณ์ สาวกประกอบพิธีกรรม ป่าวประกาศว่าข้าก้าวหน้า ขณะแข่งกันเคลื่อนที่ถอยหลัง ย่ำเท้าพาเหรด สวนทางพวกล้าหลัง ขณะทะยานพุ่งไปข้างหน้า ชี้นิ้วด่ากราด ถากถาง ตรงจุดตัดพล่าเลือนมายาคติ ฉกฉวยแย่งชิง เศษเสี้ยวชิ้นเนื้อเปื่อยเน่า ไม่สนใจวิธีการ ศีลธรรม โลกตะวันออก-ตะวันตก ประชาธิปไตย-คอมมิวนิสต์-ฟาสซิสต์-เผด็จการถึงเอไอ ยิ้มเหยียดเย้ย...

Lanner เปิดพื้นที่ให้ทุกคนที่อยากสื่อสาร โดยความคิดเห็นไม่จำเป็นต้องเหมือนกองบรรณาธิการ สามารถส่งมาได้ที่ lanner.editor@gmail.com หลงลืมความเป็นมนุษย์ หลงลืมความเป็นคน นับเป็นชนิดหนึ่งของการหลงลืมหรือเปล่านะ? ฉันถามตัวเอง คนเราอาจหลงลืมอะไรได้หลายอย่าง นับตั้งแต่ลืมการกระทำเช่นการรูดซิป หลงลืมสิ่งของเอาไว้ที่โรงเรียน ลืมความสัมพันธ์อันหวานชื่นที่เคยมีอยู่เก่าก่อน ค่อย ๆ หลงลืมอดีตอันแสนโหดร้าย ลืมบางสิ่งอย่างที่เคยลืมว่าลืมไปแล้ว แต่หลงลืมความเป็นมนุษย์ … ฉันเริ่มการทดลองในการพยายามหลงลืม ฉันเริ่มจับปืน ออกสู่โลกกว้างไพศาล กราดยิงทุกคนตรงหน้าที่ฉันเห็นเป็นศัตรูอย่างบ้าคลั่ง ลูกเด็กเล็กแดงฉันยิ่งล็อคเป้าหมาย สตรีคนชราฉันยิ่งไม่ละเว้น ฉันพยายามหลงลืม ฉันพยายามหลงลืม ฉันพยายามหลงลืม วันหนึ่ง การทดลองประสบผลสำเร็จ ฉันหลงลืมทุกสิ่งอย่างหมดสิ้นแม้กระทั่งความเป็นมนุษย์ ลืมเลือนความโศกเศร้าเสียใจที่ปะทุในอกอย่างบ้าคลั่งวันนั้นไปจนหมดราวกับไม่เคยเกิดขึ้น แล้วฉันก็ร้องไห้. บทกวีโดย รัฐพล เพชรบดี — ​อดีตอาจารย์สาขาปรัชญาและศาสนา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์...

หมดแล้วหรือหนี้กี่ชีวีที่เรียงราย กี่ชีพที่มลาย ในสารธารที่ผ่านมา หมดแล้วหรือหนี้ ที่ยอมพลีในทุกครา กี่หยดกี่น้ำตา ที่บ่าท่วมท้นดวงใจ หมดแล้วหรือหนี้ ที่กดขี่ที่กดใจ...

ลืมสิ้นแล้วหนี้เลือดเคยแดงเดือดกลางนาครลืมสิ้นกี่ศพมรณ์เคยทอดนอนในหนทาง ลืมเลือนทั้งเดือนปี ความหลังมีก็เลือนราง ลืมเลือนในลายพราง เพราะรวมร่างจนกลืนกลาย ลืมคำลืมน้ำมิตร ไร้ความคิดหมดความหมาย ลืมคำกลืนน้ำลาย เอาตัวขายอมาตยา...